ιδιόφωνος

-η, -ο (Α ἰδιόφωνος, -ον)

νεοελλ.

(το ουδ. πληθ. ως ουσ.) τα ιδιόφωνα

κατηγορία μουσικών οργάνων στα οποία ο ήχος παράγεται από τις δονήσεις ενός συμπαγούς υλικού, όπως είναι το ξύλο, το μέταλλο ή η πέτρα

αρχ.

αυτό που λέγεται από κάποιον με τη δική του φωνή, που βγαίνει απ' το δικό του στόμα («τὴν ἰδιόφωνον ὁμολογίαν»).

[ΕΤΥΜΟΛ. < ιδιο-* + -φωνος (< φωνή), πρβλ. εύ-φωνος, ημί-φωνος].